Van Chester en Harold (Marsupilami x patenten)

In "De Tempel van Boavista" van de stripreeks Marsupilami komt het tot een clash tussen personages Chester en Harold. De één uitvinder, de andere geldschieter. Met een #patent als inzet.

We schrijven 12 augustus 1993. De datum van het stripverhaal. 

Maar ook 1940. Want blijkbaar ging het lang geleden mis. 

Flashforward naar 1993. Waar Chester en Harold, na een bijna voltrokken wraakactie vanwege Chester aan het adres van Harold — iets met vergiftiging, lichtgevende bijwerkingen incluis — besluiten de strijdbijl te begraven.  

Terug goede vrienden, ideaal.

Al is het voor het herbekijken van de patentrechten, anno 1993, ruimschoots te laat. 

Had Chester Harold destijds een NDA laten tekenen, was dit genoeg geweest om het onheil te voorkomen?

Had Chester zijn eigen octrooigemachtig.de onder de arm genomen, kwam alles dan meteen goed? 

Franquin mag het weten ❤️

¶

Ik doe niets anders dan u allen, jong en oud, overhalen om niet te denken aan uzelf of uw bezittingen, maar u slechts erom te bekommeren uw ziel zoveel mogelijk te verheffen. Ik zeg u dat deugd niet te koop is, maar dat geld en alle andere goede dingen van de mens uit de deugd voortkomen, zowel publiekelijk als privé. Dit is mijn leer, en als deze leer de jeugd bederft, dan ben ik een slecht mens.

Sokrates

Je moet tegen een deur aan duwen om te weten of die gesloten is

“De aan iedereen gegeven raad ‘ken uzelf’ moet wel belangrijk zijn, als de god van de wetenschap en het licht dit devies liet aanbrengen op de gevel van zijn tempel, omdat het alles behelsde wat hij ons te raden had. Ook Plato zegt dat wijsheid niets anders is dan het naleven van dit gebod, en bij Xenophon geeft Socrates er een gedetailleerd bewijs van. De moeilijkheden en de ondoorgrondelijkheden van een bepaalde tak van wetenschap worden slechts gezien door wie zich ermee bezighouden, want je moet er toch iets van begrijpen om te kunnen zeggen wat je niet weet, en je moet tegen een deur aan duwen om te weten of die gesloten is.”

Montaigne Essay III.13. 

Treffend beeld, met die deur. 

Wat vinden we van de wachtrij? · We zullen doorgaan · Radio 1

Wat vinden we van de wachtrij? 

28/04/20 09:40 (duur: 09m 20s) 

In de rij voor bakker, de frituur, het ijsjessalon, de supermarkt, in het tuincentrum… Een mens staat wat in rijen tegenwoordig! Volledig terecht natuurlijk, want mits anderhalve meter afstand is netjes in een rij gaan staan één van de belangrijkste manieren om het Covid-19-virus tegen te gaan. Hoe gedragen we ons in die rij? En hoe lastig vinden we dat nu eigenlijk? Max Vryens ging naar zijn plaatselijke supermarkt en vroeg wat de wachtenden van het nieuwe normaal vonden. Zijn er eigenlijk manieren om die rijen zo efficiënt én veilig mogelijk te organiseren? Een vraag voor ‘wachtrijdeskundige’ Wouter Rogiest (UGent).

Vandaag werd ik opgebeld door Vincent Byloo bij Radio 1, om te spreken over de wachtrij in tijden van coronacrisis. U kan het gesprek beluisteren op de website van Radio 1, en alternatief op deze archieflink. Met dank aan Max Vryens voor het initiatief en de puike voorafgaande reportage (zie ook archieflink). Hieronder een transcript van het interview.

TRANSCRIPT*

We zullen doorgaan
V: Vincent Byloo
W: Wouter Rogiest

V: Onze reporter Max Vryens, die gisteren ging slalommen tussen de kassa's van zo'n lokale supermarkt, met respect voor alle afstandsregels uiteraard, die detecteerde bij de boodschappende medemens toch wat frustratie en ongenoegen over de wachtrijen, waar niet iedereen het altijd even nauw neemt met de regels en voorschriften. En nu wil het toeval toch wel dat er een wachtrijdeskundige klaarhangt aan de lijn zeker? Een hele goeiemorgen Wouter Rogiest.

V: U bestudeert dus wachtrijen, hoe die werken. Welke dynamiek in zulke wachtrijen ontstaat, wordt daar al lang onderzoek naar gedaan?

W: Jazeker, wachtlijntheorie is een discipline die een honderdtal jaar bestaat, zowaar. En wij aan de Universiteit Gent doen onderzoek, het is vooral een wiskundig onderzoek eigenlijk, van hoe mensen bediend kunnen worden, hoeveel wachttijd ze ervaren, wat de kans is dat ze wel of niet bediend kunnen worden. Op basis van wiskundige modellen. 

V: Ja, ja, wiskundige modellen, die zien we dezer dagen wel vaker passeren. Die bestaan dus blijkbaar ook over wachtrijen en hoe die georganiseerd worden. Nu ja, in supermarkten op dit moment gelden toch wel nieuwe speciale regels. Er worden looplijnen aangebracht met soms éénrichtingsverkeer in smalle rayons en wachtstroken aan de kassa's. Betekent dat per definitie dat het ook trager gaat? Of is dat maar een gevoel?

W: Ik denk dat we van snelheid van bedienen geen eerste prioriteit kunnen maken. We moeten luisteren naar de virologen, zoveel mogelijk. En inderdaad, de manier waarop wachtrijen nu georganiseerd zijn hebben we nooit eerder gezien. Die lange rijen van mensen die buiten staan met die anderhalve meter ertussen, dat is echt wel een fenomeen op zich.

V: Ook opvallend: overal waar mensen buiten bijvoorbeeld staan te wachten aan de supermarkt of bij de bakker, daar ontstaan heel verschillende soorten wachtrijen. Soms gaan mensen netjes in een lange rij staan en soms vormen ze van die rare figuren, in een soort slakkenhuisconstructie. Hoe verklaart u dat, dat er soms heel verschillende soorten wachtrijen ontstaan buiten?

W: Daar zie je inderdaad verschillen van plaats tot plaats. Ik heb een concrete ervaring, zowaar, in de frituur, alwaar ik mocht aanschuiven in een wachtrij in de vorm van een slakkenhuis. En ik heb het toen nagevraagd ter plekke en wel degelijk: de dag ervoor stond er een volledig andere wachtrij, die zich loodrecht voor de ingang vormde. Met een compleet andere vorm.

V: Heeft u daar een verklaring voor? 

W: Ik denk dat er veel toeval in meespeelt. Dus laat ons wel wezen: dit behoort niet tot de essentie van het helpen van mensen in deze omstandigheden. Maar ik denk dat de betere fotograaf die voorzien is van een drone volgens mij wel heel unieke beelden kan maken van al die merkwaardige slingers die zich vormen op straat.

V: Vanaf 11 mei gaan mogelijks ook andere winkels weer open. Met ook daar mogelijks dus wachtrijen. Verwacht u dat mensen daar lastig van gaan worden?

W: Ik denk dat er wel degelijk iets aan de hand is, dat er iets meer geduld is bij mensen. Omdat we ons in een compleet andere situatie bevinden. Het wachten vooraan en buiten lijkt mij nog altijd een zeer adequaat middel om afstand te houden. Dus, ik denk dat we dat toch moeten omhelzen. Voor deze periode. En het is ook een heel menselijke vorm. Er is iets elegants aan zo een wachtrij: het feit dat je in zo een wachtrij zo eenvoudig afstand kunt houden. Je staat opgelijnd, en het volstaat dat je naar de persoon voor je kijkt en die afstand respecteert. En goed, dan kan je natuurlijk omkijken, en ijzige blikken sturen naar de persoon achter jou als die te dicht staat. Maar een veel betere manier is die persoon aan te spreken. En dus te leven met dit gegeven.

V: Hoe maken we dat wachten voor onszelf eigenlijk zo aangenaam mogelijk? Wat kunnen we daartegen doen om niet gefrustreerd te geraken of lastig te worden?

W: Ik denk dat de frustatie van wachten van alle tijden is. Dus dat is niet specifiek aan het coronatijdperk. Er moet iets meer gewacht worden, maar de omstandigheden zijn anders. Ik kan dus absoluut aanbevelen om een praatje te maken. Ik heb het gemerkt, dat mensen iets spraakzamer zijn in de wachtrij. Dus laat ons hopen dat die tendens zich voortzet tot voorbij de coronacrisis, want totnogtoe, en zeker de laatste jaren, namen mensen vooral toevlucht tot hun smartphone. En de vraag is soms of dat wel een positieve keuze is. Zou het niet kunnen dat mensen zich juist uit de verveling willen werken en hun eigen gedachten en hun medemens willen ontvluchten met behulp van die smartphone? Nu goed, dat is niet mijn discipline, ik laat het aan de psychologen. Maar het is toch iets dat opvalt.

V: Wellicht gaan ook in sommige winkels die opengaan bepaalde regels moeten gehanteerd worden. Misschien zoals in supermarkten bepaalde rayons die éénrichting zijn. Is het nuttig in winkels om een soort parcours aan te leggen?

W: Ja inderdaad, we hebben die zaken gezien de laatste dagen. Begin april waren er in Nederland al supermarkten die op die manier tewerk gingen. Bepaalde routes, een vaste omlooproute, noem het hoe je wil, een winkelparcours... dat zijn allemaal zaken die kunnen helpen. We moeten opletten dat het niet te complex wordt natuurlijk. Een heel sterke start hebben we genomen in al die winkels, voedingszaken, waarin er gesproken wordt van een maximaal aantal minuten. Dat is heel eenvoudig. Iedereen kan het zelf controleren. Het is ook niet dictatoriaal, want iedereen kan zelf beoordelen of hij nog voldoet aan die regel. En een zekere spreiding aan de ingang verzekeren is nog altijd een zeer goed idee. En dat is het belangrijkste denk ik. Maar inderdaad, secundair, die omlooproutes, die gaan je een zekere capaciteitswinst geven. Maar toch is dat naar mijn aanvoelen secundair. 

V: Nu ik toch een wachtrijdeskundige aan de lijn heb, beste Wouter Rogiest: veel mensen gaan dat ongetwijfeld herkennen, maar ik heb bij de keuze tussen de verschillende kassa's in een supermarkt altijd het gevoel dat ik de verkeerde kassa gekozen heb. Ik sta precies altijd aan de kassa waar het het langste duurt. Ligt dat aan mij? Of is dat iets wat iedereen zo aanvoelt?

W: Ja inderdaad. Daar ontsnapt niemand aan. Dat is het aloude probleem, en iedereen kent de pijn. Neem bijvoorbeeld vijf wachtrijen, in de supermarkt, vijf kassa's, dan heb je toch wel een tachtigtal percenten kans dat je in de verkeerde rij staat. Je hebt ook tijd om te kijken, dus je ziet die snelste rij aan jou voorbij gaan, en je hebt de verkeerde rij gekozen. Vier keer van de vijf. En je kan daar beter in worden, natuurlijk, dus dan ga je iets vaker de juiste rij kiezen, maar je kan er niet aan ontsnappen. En daar komt nog bovenop dat, als je dan in de verkeerde rij staat, dat je daar langer staat, en dat je meer tijd hebt om herinneringen aan te maken aan dit pijnlijke moment. Je herinnert je achteraf dat je daar stond, maar die snelle doortocht, die ben je al lang vergeten, want die ging heel vlot.

V: Boeiend fenomeen eigenlijk inderdaad, dat je altijd de momenten zult herinneren dat je de verkeerde kassa gekozen hebt en nooit dat je er vlotjes bent doorgegaan. Beste Wouter Rogiest, ik denk dat u boeiende tijden tegemoet gaat als wachtrijdeskundige.

W: Dit is ongezien, opnieuw. En toch nog eens complimenten aan iedereen om zoveel geduld aan de dag te leggen. Ik zie heel veel gedisciplineerde mensen.

*geredigeerd, voor leesbaarheid

Bron afbeelding: https://freesvg.org/snail-shell-55142 
Link Radio 1: https://radio1.be/programma/we-zullen-doorgaan/radioitem/wat-vinden-we-van-de-wachtrij/17773

A lot like you (17.03.2020)

Ik ben aan het hardlopen,
ergens in Vlaanderen,
net na zonsondergang.

In dit nooit vermoede jaar
voor een herdruk van Camus.

In de stilte van
nog net geen avondklok, van
nog net geen nieuw getal.

Huizen gehuld in niet meer
dan de gloed van televisie,
gevuld met flitsen licht
uit een ver verwijderd land
dat naar ons oprukt.

Verderop sluit een oude man
een hek en zijn blik
verraadt, met een trilling,
wat ik ben voor hem.

In gedachten onpeilbaar
diep met hem verwant.