Ik ben aan het hardlopen,
ergens in Vlaanderen,
net na zonsondergang.
In dit nooit vermoede jaar
voor een herdruk van Camus.
In de stilte van
nog net geen avondklok, van
nog net geen nieuw getal.
Huizen gehuld in niet meer
dan de gloed van televisie,
gevuld met flitsen licht
uit een ver verwijderd land
dat naar ons oprukt.
Verderop sluit een oude man
een hek en zijn blik
verraadt, met een trilling,
wat ik ben voor hem.
In gedachten onpeilbaar
diep met hem verwant.
