¶

Ik heb je bij dag nooit leren haten;
bij nacht nog minder, maar geen ontkomen
aan dromen, en hun bekomst.

Ik mis je hier slapeloos ondergronds,
sla je genadeloos in het gezicht
met aandacht gade, zonder je ooit
harder dan strelen te willen raken.

Mijn bolle ogen als schotels in glas
zien geen plafond, enkel projectie
van hoe het was, een lichtende schacht
toen jij me duldde, en ik je
zo hoog zag verschijnen:
jij niet in mijn put, ik verre kijker.