Ik heb de huid van mijn gezicht
binnenstebuiten van het wit
van mijn schedel weten te rukken.
Heb met de tafel overlegd
en er mijn bloed als inkt
en pezen als stempel
weten op te drukken.
Het klinkt wat gortig maar het ligt
niet zo gevoelig als je dicht.
Hoe het bescheiden maakt,
jezelf te reproduceren met
een bij de neus genomen vod.
3 opmerkingen:
Dit is gewoon prachtig. Dit is echt al van het mooiste dat ik van jou gelezen heb. Symmetrisch opgebouwd naar een pointe. Zoals ze in de renaissance deden op hun manier. Tweemaal harmonisch esthetische poëzie met eeuwen tussen. Is dit jouw renaissance misschien? Of ken ik jouw poëzie toch (nog)niet goed genoeg? Hoewel 1, helemaal te doorgronden hoeft ze voor mij echt niet. Het zou in dat geval geen poëzie meer zijn ... Hoewel 2, in kunst, in poëzie moet alles kunnen, vind ik. Waar anders? Homo ludens moet toch ergens totaal en helemaal vrij spel hebben?
Erg goed, Wouter. Grappig ook.
Zie ook Gedichtendag 2011 · Gentblogt · dank.
Een reactie posten