Zijn schoenen
Je stille ochtend op mijn trein.
Je haast vermommend in je trui
die roerloos zwart is, zijde; mooi.
Een gladde stof langsheen je dij,
gracieuze hiel, en nergens fel
tenzij subtiele diamant
omheen je kleinste linkerteen.
Ach was ik nu maar conducteur.
Op de uitreiking zondag was het goed voor een diamant, in hartvorm. En cava, broodjes en smoothie. En publicatie.
Bedankt aan iedereen die stemde!
1 opmerking:
Wat een pracht! Ik heb het over beide: gedicht en prijs! Dikke proficiat! En nog veel meer succes!
In het 'voorwerk' van de Max Havelaar las ik zo-even in dit Multatuli-jaar een citaat van Henry de Pène over de vrouw van de dichter op het moment dat ze in het geluk van zijn overwinning kan delen:
"[...] il y a le chapître des compensations, l'heure des lauriers qu'il a gagnés à la sueur de son génie, et qu'il dépose pieusement aux pieds de la femme légitimement aimée, aux genoux de l'Antigone qui sert de guide en ce monde à cet 'aveugle errant', -- [...]" (op Project Laurens Jz Coster:http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/)
Of dit nu helemaal op jou van toepassing is ;-), weet ik niet, maar het gaat net wel over zo'n "heure des lauriers", zo'n geluksmoment als dat van jou ...
Een reactie posten