Soetendaelle 2007 — wanneer & waar

Reeds eerder vermeld op dit blog, en nu veel dichter op de kalender genaderd: Soetendaelle 2007. Veel dichters trouwens, dat herinner ik me van vorig jaar.

Ten behoeve van de poëziefans, en in het bijzonder diegenen onder jullie die aanstaande zaterdagavond poëtisch willen inrichten, hier de exacte gegevens van de 27e editie van de Soetendaelle-poëziewedstrijd (zie ook Jeugd en Poëzie).

Zaterdag 24 november 2007
15 uur voor geboortejaar 1995, 1994, 1993 en 1992
19 uur 30 voor geboortejaar 1991 tot 1977 en BuSo-wedstrijd

Zondag 25 november 2007
14 uur voor geboortejaar 2000, 1999 en 1998
16 uur voor geboortejaar 1997 en 1996

Na elke proclamatie volgt de prijsuitreiking op de receptie in het gemeentehuis van Merchtem.

De locatie is de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Noodt-Kerk (Kerkstraat), in 1785 Merchtem; kijk gerust eens op de plattegrond voor een wegbeschrijving.

Zaterdagavond 19h30 ben ik ook van de partij; uit heuglijke bron vernam ik dat we ook A, M, D, S en W mogen verwachten. Alvast tot dan!

Laat ons samen høken

Laat ons samen høken. Onder het motto 'woorden leren doet dichten', durf ik je even lastig vallen met deze wel heel suggestieve zin. Taaladviesdienst Onze Taal bracht me op de idee om hem te vormen, zonder me evenwel de etymologie mee te delen. (Daardoor verkeerde ik heel even in de illusie grappig te zijn met mijn zinnetje, oh immer loerende valkuil der penzetelende ijdelheid. Platheid de regel, kunst de uitzondering.) Maar de dubbele bodem is geenszins ver te zoeken, getuige ook Van Dale:

De titel van deze post blijkt dus geen vondst, maar kan nog dienst doen als ezelsbruggetje om dit 'woord van de dag' te memoriseren. Ook kan je het als beginpunt van een kopieer-plakoperatie beschouwen, wanneer het symbool "ø" weer eens onvindbaar blijkt op het klavier, en —in België althans— dat schuitje deelt met "—" en "¶".

[Aanvulling 25jun13] Het was me tot nog toe ontgaan, maar ook als voorbeeldwoord voor het fonetische symbool "ø" kan "høken" dienen. Van Dale vermeldt in zijn huidige online legende "geul", maar er is altijd plaats voor een variant, nietwaar.

Remco Campert tegen de muur

Remco Campert is terug :-) De naam van zijn eerste boek viel recent op Maartens blog, Remco's quote stuiterde vervolgens over deze blog, waar Charlotte dan weer op inpikte (en niet zonder reactie, klik maar eens door). Het geeft de indruk dat Remco terug hot is... Dat we die indruk enkel bekwamen door het zonet geschetste microklimaat te monsteren, doet niet af aan de geloofwaardigheid van de stelling :p

Onderstaande prentjes zijn getrokken op de Kantienberg in Gent, hier om precies te zijn.

Wandel je er voortaan niet stilletjes voorbij? En dan die vraag aan een ander stellen.

Boekenbeurs!

Boekenbeurs! Gisteren, zaterdag 10 november gingen Ruben, Liesbeth en ik erheen. Enkele impressies van een memorabel bezoek —mijn eerste, niet mijn laatste.

Mijn rugzak genoot het voorrecht om bij het binnengaan geen argwaan te wekken. Niet dat er iets mis mee was hoor, een blikken doos laten signeren moet kunnen...

...zo oordeelde ook Tom Lanoye himself :-) (met dank aan Barbara).

Dus daar was al één snood plannetje ten uitvoer gebracht. Poëtische neigingen in acht genomen, kon ook een bezoekje aan de stand van het Poëziecentrum niet ontbreken.

Een korte tussenstop aan Creatief Schrijven leverde dan weer het volgende kiekje op.

Verder was er nog een daad die met voorbedachte rade voltrokken is: de aanschaf van Verzamel de liefde, dichtbundel geschreven èn gesigneerd door Bart Moeyaert. Vierentwintig uur verder, waag ik het trouwens de bewuste bundel aan te bevelen. (Wat een eenvoud! Dat siert.)

En dan was er ook de sfeer zelf: de boekenbeurs troont boeken. De gretige leesbereidheid van de gegadigden werkt haast aandoenlijk, getuige bijvoorbeeld onderstaande foto, afdeling prentenboeken.

Hèt brandpunt van de namiddag was voor mij een ontmoeting en kort gesprek met Carll Cneut, illustrator van menig (prenten)boek bij uitgeverij De Eenhoorn. Hieronder een staaltje van zijn werk, uit het prentenboek Meneer Ferdinand.

Na aankoop van een prent uit dit boek (andere dan hier afgebeeld) kregen we een dedicatie van een man met voelbaar engagement voor zijn werk. Het heeft geen zin om het gesprek hier woord voor woord te reproduceren (het zou niet spreken), maar iets maakte het anders dan alle andere praatjes: Carll benaderde ons op dezelfde voet als wij hem, juist omdat we prenten in prentenboeken even serieus nemen als hem. Een gesprek in die sfeer beklijft, bewijst het nut van evenementen met dit opzet: voor één keer de afstand tussen artiest en lezer tot nul herleiden.

Connie Palmen in De Paarse Zetel

Gisteren, donderdag 8 november, was schrijfster Connie Palmen gezeten in De Paarse Zetel van de Stadsbibliotheek Gent Zuid. De opkomst was groot (zaal zat vol tien minuten voor aanvang), en de drie kwartier aan interview (half één tot kwart na één) waren een lust voor het oor.

Connie Palmen is filosofe van huis uit. Als schrijfster is ze zeer begaan met de dualiteit waarheid vs. werkelijkheid, en dan vooral met de onttroning van de eerste —immers, niets is waar. Alle verhalen zijn slechts één visie van de werkelijkheid, en kunnen nooit 'de waarheid' opleveren, want die bestaat niet. Als filosofe heeft ze een gezonde, stimulerende haat voor die bekende heertjes, Sokrates en Plato. Als vrouw is ze de geestelijke moeder van haar boeken. Als mens is ze, op het eerste zicht, heel sympathiek.

Maar dat is slechts mijn versie van de werkelijkheid. Een meer visuele (maar spijtig genoeg ook lo-fi-) versie van de feiten, krijg je in de montage van vijf flarden hieronder.

Achtereenvolgens,

1. gelukkig wie binnen mag,
   
2. het geluk is dat ik elke dag kan doen wat ik het liefste doe,
3. werkelijkheid vs. waarheid thuis,
4. vrouwen en grappen met een filosofe van huis uit
5. voorlezen van een fragment uit haar recentste roman, Lucifer.

...veel luistergenot.

Soetendaelle 2007

Soetendaelle 2007 komt eraan! Op zaterdag 24 november is het zover en treden de oudsten in Merchtem aan, van 19h tot 21h. Ik stuurde net als vorig jaar een lading verzinsels in, en liet me bovendien beladen met de niet onaangename opdracht om de verzen van leeftijdsgroep L te jureren (haha mysterieus maar zo heet dat).

De combinatie maakt dat ik niet langer kan schrijven met een onafhankelijke pen: al wat ik schrijf, tweezijdig, dus laat ons elke zijde vatten in één zin.

• Jureren was een prachtmismeestering van mijn wereldbeeld: zien hoe het minste cliché of de minste schrijffout menig goed vers doorspiesde, wurgde of verdronk, tot enkel overbleef wat goed bleef smaken voorbij de afdronk (selectie heet dat).
  
• Schrijven, ja dat blijft gewoon beklijven.

Mijn vangst omvat drie dichtsels, elk goed voor een derde prijs volwassenenjury, en includeert het hier afspeelbare gedicht, getiteld Gedicht.



Hogerop in de ranking is er meer, treffen we over iets meer dan twee weken nog enkele bekenden (het web doet wonderen). Ik vermeld in het bijzonder Annelies met As, en Maarten met strand en passe partout. Dit laatste schrijfsel staat trouwens te blinken in de Top of Poetry Pops in de rechterkolom, tussen werk van al dan niet jonge, stokoude of morsdode meesters. Want niet de schoolboeken of de biografieën maar de woorden zelf verdienen het laatste woord.

Uit een Mail aan Frédéric Leroy

Het is altijd een verademing om dichtende medemensen te kennen en af en toe eens te mailen. Echt tof wordt het, als je hun werk bovendien in de meest objectieve zin weet te appreciëren. Dat overkomt me met Frédéric Leroy, aan wie ik vroeger al een post wijdde. De exhibitionistische aard van het medium blog getrouw, plak ik hier een fragment uit de mail die ik hem zonet stuurde.

[...] zet aan om een oude belofte in te lossen: ik ging je nog eens laten weten wat ik van je bundel Gedichten vind.

In één woord: super.

In drie favoriete gedichten: Schoolplein, Delver en Dodenmars.

In enkele zinnen: ik vind het een hele prestatie dat je spontane en aantrekkelijke poëzie weet te schrijven met zulk een breed arsenaal aan woorden. Het eerste (spontaan en aantrekkelijk) is uiteraard een poëtisch doel op zich, terwijl het laatste garandeert dat je blijft verbazen.

Met het 'breed arsenaal' doel ik in de eerste plaats op de verrassende samenklank van woorden, in de tweede plaats op het gebruik van exotische woorden. In Dodenmars schrijf je bijvoorbeeld: "gooi de luiken open," en even verder, "ga niet na of kruimels door harpijen worden opgepikt." De luiken opengooien is een alledaagse en heldere daad, terwijl het verliezen van kruimels aan gevleugelde dieren (hetzij duiven hetzij harpijen) ons ineens onderdompelt in een duister onderbewustzijn, waar we vooral niet willen nadenken over de vraag of we bestolen worden door boze heksen (maar het toch doen). Ook verderop in dit gedicht, een fascinerend contrast.

Dit kortstondige neerschrijven van mijn aanvoelen is nu niet bepaald de naam bespreking waard, maar het weerspiegelt wel wat ik ervan vond!

Frédéric heeft één van de vermelde favorieten publiek gezet, en ik verwijs jullie dus graag door naar zijn blog voor Schoolplein. En —eer wie eer toekomt— ik heb hem ook toegevoegd in de rechterkolom, bij de Top of Poetry Pops, een organisch groeiend lijstje van mijn favoriete gedichten online.

De tijd duurt één mens lang

Gisterenavond Campert beluisterd ("Remco Campert leest", opname 26 juni 1987, HKM Records), en bovenstaand onsterfelijk vers op mijn trommelvlies horen resoneren. Ik vond het al 21 keer terug online, maar vind dat het iets meer mag zijn —nu toch al 22.

Poëzie Aan De Zenne

Jawohl! Veel water is vergoten bij het verdichten van de Zenne. De poëziewedstrijd is in zijn tweede fase, nu tien gedichten online te zien zijn, en te keuren.

Het mijne is er niet bij —misschien had ik beter gescoord als ik alleen pure esthetiek had nagestreefd. Maar dat weet je nooit natuurlijk.

To whom it may concern, hier staat het toch: een titelloos gelegenheidsgedicht, vehikel van regenwater doorheen dorpen.

Halle, ik heb in uw bib eens een boek gezien
dat naar u was genoemd. Het was gewichtig,
misschien van die liters —de Zenne,
die zich naast heffen van bootjes aan kades
graag wijdt aan een niet te laken lot:
de kringloop van water. Zich weerde
om het niet te doen, maar zich al snel moest
scharen bij de rest. Opgaan in zwevend ijle
drogende damp, doorzichtig in de lucht,

om dan neer te slaan als regen op haren.
Zo ook de mijne, vlak voor ik vandaag
uw bib binnenging. Hier lees ik uw boek
en houd mijn hoofd koel met uw water.

De Herfstpoll

De herfstpoll is is tweede in een reeks poëziepolls op deze site, en peilt naar je poëtische praktijken en principes. In deze sessie vakjes aanvinken is de kaap 22 deelnames.

De herfstpoll loopt van 6 november tot 21 december 2007.

De vraag? Herfst, er schuilt poëzie in

• je adem zien
  

• veren op een bladertapijt

• herfstvruchten poffen

• de nacht zien lichten in straatlicht

Nieuw is het feit dat je meerdere antwoorden kan aanvinken. We gaan dus op zoek naar het meest door poëzie bezwangerde beeld, eerder dan naar hèt beeld. Bemerk dat we zwijgen over vallende blaren, het uitgesleten beeld dat een dichter maar beter kan mijden.

De groene bol vind je hiernaast in de rechterkolom, meer over poëziepolls vind je hier. Alvast bedankt voor jullie enthousiasme!

Wouter, 6 november 2007¶

De Zomerpoll — Resultaten

Even na datum maar daarom niet minder gemotiveerd, tik ik hier even de resultaten van de zomerpoll in, die liep van 1 augustus tot 21 september.

De eerste tendens was duidelijk: troost en verwondering scoren! Neem daarbij dat ik diegene was die passie aanvinkte —een overmatig gebruikte term met evenwel een dijk van een lading— en dan wordt de stand van 20 augustus (afgebeeld in zijn authentieke context) nog sprekender.

Wat later overschrijdden we daadwerkelijk de kaap van 15 inschrijvingen, die ik waagde voorop te stellen...merci allemaal ;-)
In de eindstand lieten in het totaal 21 stemmen zich gelden, met de volgende verdeling.

We sluiten af met een korte afgeleide, als het ware een schrijfdevies:

Poëzie, verbaas en troost!

...over naar de herfstpoll nu...

Wouter Zeven ¶