De combinatie maakt dat ik niet langer kan schrijven met een onafhankelijke pen: al wat ik schrijf, tweezijdig, dus laat ons elke zijde vatten in één zin.
- Jureren was een prachtmismeestering van mijn wereldbeeld: zien hoe het minste cliché of de minste schrijffout menig goed vers doorspiesde, wurgde of verdronk, tot enkel overbleef wat goed bleef smaken voorbij de afdronk (selectie heet dat).
- Schrijven, ja dat blijft gewoon beklijven.
Hogerop in de ranking is er meer, treffen we over iets meer dan twee weken nog enkele bekenden (het web doet wonderen). Ik vermeld in het bijzonder Annelies met As, en Maarten met strand en passe partout. Dit laatste schrijfsel staat trouwens te blinken in de Top of Poetry Pops in de rechterkolom, tussen werk van al dan niet jonge, stokoude of morsdode meesters. Want niet de schoolboeken of de biografieën maar de woorden zelf verdienen het laatste woord.
1 opmerking:
En dan was ik Annelies' Herinnering nog vergeten...!
Een reactie posten