Uit een Mail aan Frédéric Leroy

Het is altijd een verademing om dichtende medemensen te kennen en af en toe eens te mailen. Echt tof wordt het, als je hun werk bovendien in de meest objectieve zin weet te appreciëren. Dat overkomt me met Frédéric Leroy, aan wie ik vroeger al een post wijdde. De exhibitionistische aard van het medium blog getrouw, plak ik hier een fragment uit de mail die ik hem zonet stuurde.

[...] zet aan om een oude belofte in te lossen: ik ging je nog eens laten weten wat ik van je bundel Gedichten vind.

In één woord: super.

In drie favoriete gedichten: Schoolplein, Delver en Dodenmars.

In enkele zinnen: ik vind het een hele prestatie dat je spontane en aantrekkelijke poëzie weet te schrijven met zulk een breed arsenaal aan woorden. Het eerste (spontaan en aantrekkelijk) is uiteraard een poëtisch doel op zich, terwijl het laatste garandeert dat je blijft verbazen.

Met het 'breed arsenaal' doel ik in de eerste plaats op de verrassende samenklank van woorden, in de tweede plaats op het gebruik van exotische woorden. In Dodenmars schrijf je bijvoorbeeld: "gooi de luiken open," en even verder, "ga niet na of kruimels door harpijen worden opgepikt." De luiken opengooien is een alledaagse en heldere daad, terwijl het verliezen van kruimels aan gevleugelde dieren (hetzij duiven hetzij harpijen) ons ineens onderdompelt in een duister onderbewustzijn, waar we vooral niet willen nadenken over de vraag of we bestolen worden door boze heksen (maar het toch doen). Ook verderop in dit gedicht, een fascinerend contrast.

Dit kortstondige neerschrijven van mijn aanvoelen is nu niet bepaald de naam bespreking waard, maar het weerspiegelt wel wat ik ervan vond!

Frédéric heeft één van de vermelde favorieten publiek gezet, en ik verwijs jullie dus graag door naar zijn blog voor Schoolplein. En —eer wie eer toekomt— ik heb hem ook toegevoegd in de rechterkolom, bij de Top of Poetry Pops, een organisch groeiend lijstje van mijn favoriete gedichten online.