donderdag 17 oktober 2013

Ons verlangen · Paul Bogaert



(Bij een facebookpost van Paul Bogaert)
Heb al genoten van het herkauwen, na uw voordracht en mijn aankoop, 18 september, zolder Poëziecentrum. Heel straf, nog steeds: Onzekerheden 12-22. Dat ik dankzij het bijwonen van de voordracht aan de fontein van een nostalgisch pretpark denk: het vergroot het plezier. En als ingenieur vind ik nr. 17 (de eerste regel in acht genomen, natuurlijk) geweldig. Dit laatste, ook omwille van de gesmaakte computeranimatie, waarmee ik de verzen op 18 september in het PoëzieCentrumPretpark zag omhoog sproeien. Ingenieus contrast: bij de projectie van de alles-zeggende, Van-Ostaijen-ik-vat-nooit-de-vlam-van-het-vuur-in-de-verte-achtige laatste regel. Maar laat ons niet te intertekstueel doen: Ons verlangen staat recht op eigen benen, en is een razend interessante, fascinerende en niet minder dan bloedmooie bundel.

(17 oktober; update laatste zin 22 oktober 2013)


17

Met de ingenieuze
combinatiepedalen

leidt de onderdrukking
van het rood-oranje staafdiagram
tot de verschijning van

een reliëf van gracieuze figuren, een complex
amalgaam van ampères en Schweppes, een orgie
van geel-groene geisers, geflankeerd door dunne blauwe spiralen,
met daarachter een schuimbekkend oprijzend indigo glittergordijn
en een plotloos miniballet van violette pionnen ervoor,
zo elegant en vulgair tegelijk dat het niemand verveelt.
In deze vernuftig voorgeprogrammeerde sceance
in deze tovergrot vol explosies en inzinkingen
en diepwortelende, levenslustige sprinklers,
in deze fantasmagorie, dit buitenissige festival
van groeiende waaiers in steeds hogere Ti-Amo-Ti's
in een door uitzinnige zwiepers gegeselde potpourri
van opschietende, elkaar kruisende lijnen
in alsmaar symmetrischer opgepompte krachtpatserijen

stort dan de hele horizon verticaal neer in het zwart.


Paul Bogaert, Ons Verlangen, De Bezige Bij Antwerpen, 2013.