Everaert

Het is geen poëzie maar het is wel Gent, dus meld ik het even. Zondag sloot daar ineens mijn favoriete bakker! Met overschot voldoende reden om met hem te gaan praten, kiekjes te maken, en vervolgens in de pen te kruipen. Dankzij een vriendschappelijke tussenkomst van makker Vincent, meteen een post op Gentblogt waardig bevonden, mijn eerste. Wat op zijn beurt aanleiding gaf tot een foto van eigen hand, in de regionale pagina's van de Gentenaar. Twee keer, een eer.

Witte Kamer

Lege witte kamer met daarin
één enkel bed voor twee.
“Letto matrimoniale”,
heet dat in ’t Italiaans,
al zijn vertalingen als dit
alsnog voorbarig.

En toch. Dit is jouw huis.
Ben ik alsnog slechts gast,
toch neem ik al de leegte op
en broed ze uit. De grondlaag
over onze stappen heen
is milder dan het doek
van schemering, of sneeuw zou zijn.
Hier hoeft nieuwsgierigheid
geen graven. Geen druk behangpapier
legt onderhuids verveling bloot.
Hier moet geen spiegel
restitutie zijn van voetlicht
aan een figurant.

In witte kamers spelen moeiteloos
de dingen rol. De voorgrond
die ons bed betrad
is breder dan dit podium,
het is genoeg voor
een visioen van onze zomer die de kamer zal

Gedicht uit de oude doos met een open einde... het verscheen eerder in de bundel van de Prijzen van Meise 2006 (Jules Van Campenhout, 26 maart 2006), en was verder goed voor mijn eerste poëtische publicatie.
Wat een verademing was het, enkele weken terug, om een hele cyclus gedichten in deze sfeer aan te treffen bij Gerrit Kouwenaar, in zijn bundel Totaal Witte Kamer (2002). 

Slakken

Slakken, hoe halen ze het
in hun huis zo nat te zijn.

Zo kwal, zo vadsig, en
nooit eens happig naar hun tijd.
Eén akker dwarsen kost hen al
gemakkelijk een leven koest.
En dan zetten ze niet eens
iemand betaald. Ze zijn gewoon
te traag, en blijven slijm,
niet eens karkas om ooit eens
terug te keren tot stof en as.

Als een lijfspreuk zich mag bestialiseren,
dan is de mijne: nooit slak te zijn.

Dit gedicht verscheen eerder in KOSMOSE, 1 januari 2008.

KRAAI

Wat ik nog wilde vermelden voor het slapengaan: een nieuw tijdschrift ziet het licht. KRAAI is de naam, een literair tijdschrift waarin Maarten Ighels, Greet Jacobs, Tim Devriese en Eva Mouton gevleugelde woorden van henzelf en gastauteurs zullen gaan bundelen. Meer erover vind je bijvoorbeeld op Facebook. Het officiële startschot wordt op één september gelost (schools maar waar); voor wie op hete kolen zit (als mij): er is nu al een preview beschikbaar.

¶

Onder de asterisken
___als bloemen
gaan jagers
___als jongens in scholen schuil.

Ze heten Peter, Mohamed en Sam
en zitten in klaslokalen
___als kooien
te dromen van haagschool houden
op een zonnige dag
___als vandaag.

***
|Peter|Mohamed|Sam|

Dit gedicht van eigen hand haalde pagina 27 van de allereerste editie van KOSMOSE, een online open podium voor (audio)visuele en tekstuele creatievelingen. Met 1 januari als publicatiedatum, is redactrice Charlotte Peys zeker van een poëtisch 2008.
KOSMOSE is een waarlijk open podium —opbergen dus die drempelvrees en plankenkoorts! Op naar de muzentempel. En, laat komen die performance.

De Winterpoll

De winterpoll is derde in een reeks poëziepolls op deze site, en peilt naar je poëtische praktijken en principes. De winterpoll loopt van 5 januari tot 21 maart 2008.

De vraag? Het koudste werkwoord is

• glaceren
• vriesdrogen
• verijzen
• onderkoelen
• berijmen

We gaan op zoek naar de je allerkoudste aanvoelen; daarom kan je maar op één werkwoord stemmen. Uiteraard zijn andere, nog koudere woorden ook welkom als weerwoord op dit bericht. Let it rain, euh ik bedoel, let it hail!

De Herfstpoll — Resultaten

Je adem zien: er schuilt poëzie in. Twaalf van zestien stemmende bezoekers waren deze mening toegedaan —een absolute meerderheid dus. Reden om adem toe te voegen aan mijn doos van woorden met universeel poëtisch potentieel, gezellig samen met de habitués zin en huid. Aanleiding om nog eens het belang van filmische kracht te onderstrepen. Je adem zien, en veren op een bladertapijt, dat zijn niet zomaar beelden, nee, het zijn bewegende beelden.

Poëzie is een daad
die zich met woord en zin
over je huid ontrolt en
je op eigen houtje
kust,
zodat je adem stokt.

Met dank aan jullie, stemmende bezoekers, en, voor het beginvers van de onbeholpen woorden van zoëven, Remco Campert. Tenslotte, Eddy Van Vliet.

Larkin: grootste schrijver.

De grootste Britse naoorlogse schrijver is een dichter! Dergelijk moois is te begrijpen uit de top 50 die de Britse krant The Times lanceert. En dan gaat het niet om één of andere verre chauvinist; integendeel, het is Philip Larkin (1922-1985). De man die met zijn High Windows al maanden in de Top of Poetry Pops van dit blog prijkt, geheel terecht.

Over de top 50, meer bij DE PAPIEREN MAN. Origineel specimen van Larkins werk: High Windows.