Je adem zien: er schuilt poëzie in. Twaalf van zestien stemmende bezoekers waren deze mening toegedaan —een absolute meerderheid dus. Reden om adem toe te voegen aan mijn doos van woorden met universeel poëtisch potentieel, gezellig samen met de habitués zin en huid. Aanleiding om nog eens het belang van filmische kracht te onderstrepen. Je adem zien, en veren op een bladertapijt, dat zijn niet zomaar beelden, nee, het zijn bewegende beelden.
Poëzie is een daad
die zich met woord en zin
over je huid ontrolt en
je op eigen houtje
kust,
zodat je adem stokt.
Met dank aan jullie, stemmende bezoekers, en, voor het beginvers van de onbeholpen woorden van zoëven, Remco Campert. Tenslotte, Eddy Van Vliet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten