Beste Wensen

Welgemeend!

Bron

Er was een overkant aan het water
waarlangs ik je zag lopen.
Je droeg een blauw topje—het was warm—
dat aan het water een betekenis verleende
die ik er nooit eerder in had gezien.

Er zwommen eenden tussen ons in
die zich in het water voortbewogen met twee.

We wandelden verder, elk langs een kant
maar tegen de stroom van dit water in.

Dit is één van de vijf gedichten die ik donderdag las.

Balein te water, verslag...

What a Thursday it was! Collectief Balein, te water gelaten in Gent (Leie? Schelde?) op donderdag 11 december 2008. U kunt Jans pittige verslag van de feiten nalezen op ons collectief blog.

Ik wil nog toevoegen dat ik mijn Gouden Baleintjes voor Vlaamse, Nederlandstalige en Engelstalige voordracht toeken aan respectievelijk Bie, David en Lua. Dat Gouden Baleintjes niet bestaan, is in deze door Sinterklaas bezochte maand bijzaak.

De Sint leest

Zes december, de Sint leest voor uit zijn Grote Boek.

"Of de kinderen braaf geweest zijn? De Sint zal eens kijken in
zijn Grote Faceboek."

De Sint opent Firefox, logt in, zoekt Anneke met de Friend Finder. De Sint vindt haar, klikt op haar bikinifoto, begint te lezen, verbleekt, en spreekt:
"Oeioei maar Anneke toch, ge zijt nog maar twaalf, en hier staat dat gij atheïst zijt, geïnteresseerd zijt in zowel mannen als vrouwen, een relatie hebt gehad met John, Eddy, Suzanne en Jerom... en met Zwarte Piet?"

De Sint kijkt zijn Helper in het gezicht, maar Zwarte Piet geeft geen kik. De Sint zoekt Zwarte Piet op met de Friend Finder. De Sint vindt hem, klikt op de sigaar-en-whiskeyfoto, en bekijkt heel kort wat er op de pagina te lezen valt. In een poging om het scherm uit het gezichtsveld te houden steekt hij zijn linkerhand beschermend omhoog, terwijl hij met zijn rechterhand de muis bedient, en in een mum van tijd achtereenvolgens Firefox, Windows en de complete computer afsluit.

Anneke bemerkt de gêne van de Sint, en spreekt de Sint toe met de bemoedigende woorden:

"Maar Sint, iedereen weet het toch van u en de Piet, laat ons daar vooral niet moeilijk over doen. Dat staat er trouwens al op van december vorig jaar. En daarbij, op een monogame relatie kan u als Kindervriend toch enkel maar trots zijn?"

Volksmenners

Op Ruwe Planken zoekt... volksmenners. Twee stonden op. Hoera voor Jan! Hoera voor Ivo! Mijn applausje, hier in ASCII.

Dialogue

• A: I’m building this altruistic project, where I love everyone.
• B: How odd! I myself am working on this altruistic project where I try to hurt no one.
• A (agitated): Do you always have to be sarcastic?
• B: Am I hurting you?
• A: Yes!
• B: I’m sorry.
• A: That’s allright. But tell me, what do you think of my project?
• B: That it is an ego project, just like that other individualistic tendency, “self-improvement”.
• A: Why are you hurting me again?
• B: I’m sorry, you’re right. I always catch myself doing that.
• A: Maybe that’s because you’re not “one” in your deeper self?
• B: I’d rather say I can perceive imperfection more clearly than other people can.
• A: You’re being an asshole.
• B: You’re right. Maybe mine is the ego project, and yours is the altruistic one.
• A: Now we’re talkin’!
• B: I would hope so.
• A: I tell you we are, for I am sure.
• B: Sounds nice. Maybe I’ll join your project one day. (smiles)
• A (smiles back and nods)

(shake hands)

¶

Proces in het bos: zes struiken een strafblad, twee bomen geschorst. Deurwaarder aan paddenstoel—en dat op kabouters verjaardag.

Keerzijde: tijdschrift versus wereld.

Bij de winst van Boeski, zonet aan u meegedeeld middels dit blog, past naar mijn gevoel een bedenking die ik met u delen wil. Een onvrede, eigenlijk—u bent gewaarschuwd.

Dat Boeski's verhaal niet moet onderdoen voor het gemiddelde kortverhaal van een Roald Dahl, suggereert immers dat het zichzelf respecterende literaire tijdschrift hier ook oog voor zou moeten hebben. Maar in de wijde omtrek van het Gentse heb ik buiten de muren van bibliotheek Gent Zuid nog geen enkel literair tijdschrift aan de belangstelling van jeugd zien blootgesteld worden...nooit, nimmer; jamais. Dat ligt vast aan mij, en aan mijn onoplettend oog.

Of er in het literaire tijdschriftenlandschap ooit een beweging naar jongeren toe betracht wordt, op enkele per definitie niet tot het establishment behorende instanties na (ik denk aan MAZ): ik weet het niet. Wel weet ik dat ik nog geen enkel tijdschrift gezien heb dat zijn reputatie bevuilt met het toekennen van plebejische prijzen als vliegtuigtickets voor Barcelona, weekendjes in Amsterdam, dozen met twintig boeken, boekenbons, of andere dingen waar mensen als u, Boeski, vrienden en ik dol op zijn. Serieus, echte schrijvers moeten voor het geld gaan, en die wens moet, indien niet aanwezig in het hoofd van de schrijver, koste wat kost ingepompt worden middels het afficheren van een grote prijzenpot. Ook moet er duchtig tekeer gegaan worden, als een schrijver het waagt om prijzengeld te weigeren. Al is het maar om de wereld voor te houden dat schrijvers en euro's twee handen op één buik zijn. Al is het maar om de gemiddelde lezer toe te staan zich ervan te vergewissen dat er wel degelijk mensen zijn die zich rijk schrijven. Al is het maar om het blazoen op te poetsen van in werkelijkheid berooid en armtierig levende schrijvertjes, die het al decennia lang zonder enige vorm van luxe moeten stellen.

Maar hey, laat ons als literair establishment vooral pretenderen dat elk getalenteerd schrijver poen schept. We weten het maar al te goed: talent zonder geld zal geen indruk nalaten op het netvlies van het tv-kijkende-plebs, waar we het overigens goed mee menen, zeker indien het onder de armoedegrens leeft. Laat ons blind zijn voor onze eigen armoede, en laat ons die van de ongeletterden kenschetsen met een nobele eenvoud; een eenvoud die alleen grootmeesters en mensen-met-op-de-praktijk-gestoelde-ervaring aan de dag kunnen leggen. En laat ons dan ook pretenderen dat we de eerste categorie bevolken, door aan beginnende schrijvers wijs te maken dat men van schrijven schandalig rijk kan worden. Zo winnen we populatie voor onze feestjes, alwaar we samen schreien omwille van onze gedeelde doch geheime armoede. En laat ons tenslotte ons beklag doen over dat verfoeilijk soort schrijver, dat zijn ziel aan de duivel verkoopt, door ocharme via reclame toch nog enige vorm van inkomsten voor zichzelf te willen genereren. Alsof dat soortje al niet rijk genoeg is.

Money talks, en daarom willen we toch onderstrepen dat de tekst die u nu leest me toch wel zo een 20 euro per letter heeft opgebracht, op een bankrekening waar ik u helaas de coördinaten niet kan van geven, teneinde het geheim van mijn multimiljonairschap te vrijwaren.

Boeski wint prijs

Boeski wint prijs! Begeef u als de bliksem naar de cjp-site en verslind de 1315 woorden die WIMPERS rijk is. Een magnifiek kleinood me dunkt, dat—als het aan mij ligt—behalve een prijs ook nog eens een publicatie verdient in een blad als Flair, waar plasticiteit en organicisme hoog aangeschreven staan.

Kanttekeningen op een stokje, laat ons vooral genieten van mooie woorden, zoals er zijn (quote):

"Een kortsluiting in mijn computer. Een rookpluim uit mijn oor."

"Morgen zou ik mijn armhaar op wenskracht testen."

Dat Boeski onderweg al haar wimpers moet verliezen hoeft ons niet te verontrusten, daar elke gelijkenis tussen auteur en personage in een dichterlijke wereld als deze op toeval berust.

Balein te Water

Ik wilde dat ik wist hoe 't was
om in de zee heel groot te zijn.
Voorgoed ontvoogd, de dood ontdoold
—te groot voor Piet, te nat, te bloot.

We zouden vrij zijn als een vis,
en van een ingebeelde god
zou er begod geen sprake zijn:
het heeft geen grond om op te staan.

We zouden houden van mekaar,
we zouden houden: zondvloedfeest.
Met alle zorgen van de baan
die niemand schiep, er nooit echt was.

Zoiets, 't moet kunnen in het boek
waarin jij, Walvis, op me wacht.

Allemaal van harte welkom op donderdag 11 december 2008 20:30, bij Filip in café De Loge te Gent, alwaar wij ons beestige Collectief Balein boven de doopvont houden. Hoop u daar te ontmoeten!

Maarten Inghels—Tumult

Maarten rules! Meer op zijn blog.

Halloween

This is Halloween, everybody make a scene.

Straks om zeven uur, synchroon, bijvoorbeeld. Optioneel, te voorschijn springend van om een hoek, in een stad als bijvoorbeeld Lokeren.

ATOMA of ADOC: het antwoord

Dankzij een gouden tip van Annelies is de Atoma-vs.-ADOC-System-kwestie uitgeklaard. We hernemen nog eens de vraag, en formuleren dan het antwoord.

De vraag (zie ook hier)

Iemand een idee hoe Adoc System en Atoma zich verhouden? Beide maken A5-schriftjes met ringetjes (in de volksmond: "atomaschriftjes", in hun mond: "flexible binding systems"), en ik dweep met beide, in gelijke mate. Beide schijnen eerder Belgisch dan internationaal, en maken allicht gebruik van hetzelfde patent, dat waarschijnlijk (?) oorspronkelijk aan Atoma toebehoort. Iemand een idee—wie was eerst, Adoc System of Atoma?

Het antwoord

Op 29 februari 2008 besteedde Radio 1 enkele minuten radiotijd aan een interview met de huidige kleinzoon/zaakvoerder van PAPETERIES G. Mottart n.v. Hun succesproduct Atoma berust op een patent van twee Franse uitvinders, Andre Tomas en Andre Martin—origine van de naam ATOMA—dat dateert van 1948. Ene Georges Mottart kocht het patent over, en produceerde er atomaschriftjes mee in Vorst. Niet zonder succes, daar onder meer koning Boudewijn en Leo Delcroix publiek hun trouw zweerden aan dit papieren kleinood.

Dat er vandaag de dag één tot anderhalf miljoen per jaar verkocht worden, klinkt indrukwekkend maar is het niet, als we in acht nemen dat het (1) een geniale uitvinding betreft, waarvan (2) het patent zijn houdbaarheidsdatum met ettelijke decennia heeft overschreden. Zeker dit laatste feit is voor onze landgenoten van ATOMA zorgwekkend. Hun kleine probleem is dat het de mensen van ADOC (ook Vlamingen) in staat stelt om hun markt te betreden (met succes!). Hun grote probleem is evenwel dat het bedrijven toelaat om tegen lage kost een gigantische hoeveelheid atomaschriftjes te produceren in lageloonlanden, om ze vervolgens op de wereldmarkt te slijten. We kunnen hier sceptisch over doen; meer nog, we kunnen ne raison afsteken, "dat ze onzen job afpakken, en dat het... (etc)". Maar als we de ethiek van patenten even besnuffelen, komen we tot andere conclusies. De belangrijkste bestaansreden van patenten is immers dat ze de patenthouder toestaan om de kosten die nodig waren om de uitvinding te doen—de onderzoekskosten—terug te winnen. Om dat mogelijk te maken, vrijwaart het patent voor hen tijdelijk een monopoliepositie. Oneerlijk (monopolie!), maar eerlijk (onderzoekskost!).

Maar zeg nu zelf: hebben meneer Tomas en meneer Martin zoveel onderzoekskosten moeten maken? In vergelijking met de onderzoekskosten van geneesmiddelen (zie de discussie rond generieken), peanuts. Mijn gedacht: meneer Tomas en meneer Martin waren gewoon twee slimme jongens, met een verdomd goed idee. En dat patent mag dus al eens vervallen, zodat hun idee vrij beschikbaar is voor de hele wereld. Die er klaar voor is.

(24okt08, update 25nov09)

ATOMA of ADOC

Dichterkens...iemand een idee hoe Adoc System en Atoma zich verhouden? Beide maken A5-schriftjes met ringetjes (in de volksmond: "atomaschriftjes", in hun mond: "flexible binding systems"), en ik dweep met beide, in gelijke mate. Beide schijnen eerder Belgisch dan internationaal, en maken allicht gebruik van hetzelfde patent, dat waarschijnlijk (?) oorspronkelijk aan Atoma toebehoort. Iemand een idee—wie was eerst, Adoc System of Atoma?

Voor meer, zie ATOMA of ADOC: het antwoord.

Any wonder

Je bent bankier en neemt
een willekeurig priemgetal.
Telt daar, zomaar even,
een oneven getal als
je geboortedatum bij op.

Vermenigvuldigt de som
met het lievelingsgetal
van die leuke nieuwe klant
en zet achter dat
—op zich niet oninteressante—
resultaat drie letters: hetzij
uu, es, en dee; hetzij
ee, uu, en er.
Ondertekent, overhandigt,

klaar. De crisis
is niet minder dan
geklaard.

De Herfstpoll

De herstpoll: als ik dan toch moet schrijven, dan bij voorkeur met ... of ... of ... of desnoods ...

• beitel in lei
• viltstift op schoolbank
• lippenstift op spiegel
• bloed op muur
• diamant in lak
• vuurwerk op netvlies
• teen in zand
• tatoeagenaald op huid
• krijt op wegdek
• pikdorser op graanveld
• rook in lucht
• handen in klei
• ... (andere suggesties, welkom in weerwoord)
  

Eén- of meermalig uw stem: het kan, dichterkens, de ganse herfst lang, in de rechterkolom...

De Zomerpoll — Resultaten

Heerlijk, heerlijk. Een polling organiseren in eigen kring, en zo van de nood een deugd maken. "Tijdverlies" krijgt welgeteld 3,33 percent van de stemmen, en de meerderheid meent dat drie dagen of meer gepast zijn. Dat de gemiddelde change manager (zoals dat tegenwoordig heet) er een andere mening op nahoudt, zal ons—althans in poëtische context—worst wezen.

Keerzijden anno 2008

Uit het dagboek van een kind:

Het ergste aan ouder worden is het kind.

Uit het dagboek van een cursist creatief schrijven:

Rechterbladzijden zijn keerzijden van de toekomst.

Uit het dagboek van een studente logistiek:

Het meest begrepen is een handvat.

Uit het dagboek van een pastoor in opleiding:

Het licht op ons pad komt waarschijnlijk van een dancing.

Uit het dagboek van een student rechtsgeleerdheid:

Het onderscheid tussen mij, papa en opa is gelijk voor de wet.

Uit het dagboek van een studente sociaal werk:

Het ergste wat sinaasappels kan overkomen is dat ze voor asielzoekers gehouden worden.

Uit het dagboek van een student natuurkunde:

Het meest ingenieuze aan de tijd is dat ze aftelt.

Uit het dagboek van een student boekhouden:

Het onderscheid tussen mijn pensioen, dat van papa en dat van opa is ongelijk voor de wet.

Uit het dagboek van een student wiskunde:

De stelling van Liouville zegt dat van twee steden de meest Franse de mooiste is.

Uit het dagboek van een conservatoriumstudent:

Het hoogst gegrepen is de contrabas.

Uit het dagboek van een studente kinesitherapie:

Het mooiste aan kinderen is dat ze lopen.

Uit het dagboek van een student politieke en sociale wetenschappen:

Toen opsplitsen niet lukte, legde de regering zich toe op kantklossen.

Uit het dagboek van een student filosofie:

Een ding is een fantasie met last van atomen.

Uit het dagboek van een ingenieursstudent:

Een digitale klok tikt in de spiegel ook vooruit.

Uit het dagboek van een studente binnenhuisinrichting:

Het mooiste aan kasten is dat ze sluiten.

Uit het dagboek van een student dierengeneeskunde:

Grommen is een beestige vorm van in zichzelf praten.

Uit het dagboek van een studente psychologie:

Een symptoom is een dreiging met last van zichtbaarheid.

Uit het dagboek van een schrijverszoon:

Zijn nagelaten werk vertoont wèl beterschap.

SMS-Poëziewedstrijd OdeGand 2008 (II)

Dichterkens! Nog vier dagen voor de uitreiking van de SMS-poëziewedstrijd van BASE. Of laat ons zeggen, nog 4 nachten. Het volgende tweede winnende sms'je kwam net als het eerste tot stand op een NOKIA 1600, het bij mijn weten goedkoopste type Nokia-gsm dat bij datum van aankoop (15 september 2007) verkrijgbaar was. Een beetje zoals poëzie schrijven met een blauwe Bic: het staat niet, maar het werkt wel.

“In de verhalen van één nacht
ontbreken duizend figuranten,”
zei de prinses, en strooide haar
legomannetjes over de buik
van haar one-night-stand.

Tot zaterdag!

SMS-Poëziewedstrijd OdeGand 2008

Dichterkens! Niet minder dan vier posts op dit blog zijn gewijd aan de SMS-poëziewedstrijd OdeGand 2007. Een duidelijker blijk van mijn enthousiasme voor dit evenement had ik niet kunnen geven. Onafwendbaar, mijn deelname dit jaar!

De sms-poëziewedstrijd van BASE is een samenwerking met het Festival Van Vlaanderen en het Poëziecentrum, en kent dit jaar zijn vierde editie. De uitreiking vindt plaats in Gent tijdens OdeGand, op 13 september 2008. Ik mag dit jaar twee keer als laureaat figureren. Het eerste winnende sms'je gaat als volgt.

Niet het bed mr het tapijt
kwam ons best gelegen voor.
Zoals ze ons vloerde mt
wintervacht, naaldje draadje
uitgelegd om haar mt jou
eens rollend uit te kammen.

Bekijk een opengeslagen boek... (Paul Verhaegen)

Momenteel ben ik het terecht bestoefte Omega Minor van Paul Verhaegen aan het lezen. Volgende flarde boekenode trof ik op pagina 140. Trof me.

"Bekijk een opengeslagen boek met je oog ter hoogte van het tafelblad (kniel gerust) en je ziet een engel, wieken wijd, klaar om op te stijgen. Elk boek is een engel die jou, argeloze argonaut, meeneemt (maar herinner je, niet elke engel is goedaardig). Een boek is een lidmaatschapskaart voor een geheim genootschap —een genootschap van boeken, een genootschap van geesten, een menigvoud aan betekenissen, luimen, en opvattingen. Je treedt in een gemeenschap binnen, de regels branden hun sporen over je netvlies, dat daarna nooit meer hetzelfde zal zijn. Boeken barsten; zij staan meer dan bol. Hier, neem dit boek. Sla het open. Wat lees je? In den beginne... Het boek is vol! Vol! Vol!"

...rapporteert de blogger, om zodoende de uitgestrekte woestenij genaamd cyberspace dan niet op te vullen, minstens aan te dikken.

A thing of beauty is a joy forever.

¶

Dag of nacht, alles zat goed
toen je plots tanden voelde
vangen rond je tong, ging dromen
van alles nieuw, de bomen
in bloesem wou steken, hooi nodig
op zolder hoog, met een voogd
over de chaos in je hoofd.

¶

Ik heb de huid van mijn gezicht
binnenstebuiten van het wit
van mijn schedel weten te rukken.

Heb met de tafel overlegd
en er mijn bloed als inkt
en pezen als stempel
weten op te drukken.

Het klinkt wat gortig maar het ligt
niet zo gevoelig als je dicht.
Hoe het bescheiden maakt,
jezelf te reproduceren met
een bij de neus genomen vod.

De Zomerpoll

Bij de zomerpoll van 2008 hoort een bedenking die ik drie dagen geleden neerpende.

Er schuilt te veel werk in een gedicht. Ik ben er gemakkelijk drie dagen aan bezig. En dan groeit het niet eens aan, ik blijf gewoon dezelfde verzen schrappen en herschrijven. Kan ik zoiets nog rechtvaardigen?

In de rechterkolom kunnen jullie je hierover uitspreken.

De Lentepoll — Resultaten

Paul van Ostaijen is NIET de onomstreden meester van het Vlaamse dichten. Dat is de voornaamste stelling die naar voor treedt uit jullie feedback op de lentepoll. Het is slechts een indruk die ik opdeed doorheen de jaren, en verdere staving ware zeker op zijn plaats, maar het schijnt me altijd toe dat van Ostaijen die rol wel degelijk bekleedt in vele naslagwerken, bloemlezingen en cafégesprekken. Maar deze poll suggereert dus het tegendeel. Zijn lezers vandaag uitgekeken op het inmiddels uitgemolken experiment met taal en bladspiegel? Is van Ostaijen zijn reputatie van gedoodverfde vernieuwer aan het verspelen? Of genoot hij een overmatige appreciatie in de laatste decennia, onder invloed van niet-poëtische krachten? Noemen we bijvoorbeeld de vaststelling dat van Ostaijens dichtwerk koren op de molen is voor De Vlaamse Beweging, die hun gedachtengoed maar al te graag fundeert in een Vlaams literatuurlandschap (ik ventileer hier (een enigszins verkrachte versie van) de boodschap van Marc Reynebeau uit "Het Nut van het Verleden").

Wat er ook van zij, de Coninck spant de kroon. Niet geheel verrassend, want dat heb ik mogen vaststellen in kringen van jonge dichters: vroeg of laat valt zijn naam. Wat toevoegt aan zijn luister!

Bedankt voor jullie stemmen dichterkens, op naar een nieuwe poll.

¶

Op aansporing van Maarten, een versje uit de
(nog niet eens zo) oude doos.

Ik heb je verguld in mijn gedachten.
Een sieraad-idee, een must-have-concept.
Een vrouw uit de duizend, wie weet
wat nog meer. Nooit geef ik het bloot,
die gedachte gedaante van jou die ik draag
als de kleren van de keizer
in wie ik alsnog geloof.

¶

Ik heb je bij dag nooit leren haten;
bij nacht nog minder, maar geen ontkomen
aan dromen, en hun bekomst.

Ik mis je hier slapeloos ondergronds,
sla je genadeloos in het gezicht
met aandacht gade, zonder je ooit
harder dan strelen te willen raken.

Mijn bolle ogen als schotels in glas
zien geen plafond, enkel projectie
van hoe het was, een lichtende schacht
toen jij me duldde, en ik je
zo hoog zag verschijnen:
jij niet in mijn put, ik verre kijker.

De Winterpoll — Resultaten

Terwijl jullie dit lezen, worden er in een andere kamer rode vruchten gevriesdroogd voor verwerking in een populaire variant van Special K. Geen reden tot paniek, zolang we ons niet inbeelden dat zoiets ook op een mens kan toegepast.

Wat zou dat eigenlijk opleveren?

Inderdaad, we krijgen het koud, alleen al door eraan te denken. Mensen glaceren, verijzen, onderkoelen of berijmen, dat kunnen we nog laten passeren. Maar vriesdrogen? Daar kan zelfs Jean-Baptiste Grenouille een puntje aan zuigen.

Bedankt dichterkens voor jullie stemmen en belangstelling!

Interview Maarten Inghels

Een interview met Maarten Inghels bij Meander. Fris leesvoer...

Bij de dood van Hugo Claus

Talent staakt het flirten
en trouwt in het zwart.
Kiest een zaal en een datum,
loopt nog langs bij de kapper
want netjes ligt mooi.

Verwittigt zijn naasten,
verduistert zijn angst
en probeert in de tijd
die zich uitstrekt ertussen
vooral niet te sterven.

Nee dood, kom nog niet
tot de dichter
want Claus komt naar jou.

Everaert

Het is geen poëzie maar het is wel Gent, dus meld ik het even. Zondag sloot daar ineens mijn favoriete bakker! Met overschot voldoende reden om met hem te gaan praten, kiekjes te maken, en vervolgens in de pen te kruipen. Dankzij een vriendschappelijke tussenkomst van makker Vincent, meteen een post op Gentblogt waardig bevonden, mijn eerste. Wat op zijn beurt aanleiding gaf tot een foto van eigen hand, in de regionale pagina's van de Gentenaar. Twee keer, een eer.

Witte Kamer

Lege witte kamer met daarin
één enkel bed voor twee.
“Letto matrimoniale”,
heet dat in ’t Italiaans,
al zijn vertalingen als dit
alsnog voorbarig.

En toch. Dit is jouw huis.
Ben ik alsnog slechts gast,
toch neem ik al de leegte op
en broed ze uit. De grondlaag
over onze stappen heen
is milder dan het doek
van schemering, of sneeuw zou zijn.
Hier hoeft nieuwsgierigheid
geen graven. Geen druk behangpapier
legt onderhuids verveling bloot.
Hier moet geen spiegel
restitutie zijn van voetlicht
aan een figurant.

In witte kamers spelen moeiteloos
de dingen rol. De voorgrond
die ons bed betrad
is breder dan dit podium,
het is genoeg voor
een visioen van onze zomer die de kamer zal

Gedicht uit de oude doos met een open einde... het verscheen eerder in de bundel van de Prijzen van Meise 2006 (Jules Van Campenhout, 26 maart 2006), en was verder goed voor mijn eerste poëtische publicatie.
Wat een verademing was het, enkele weken terug, om een hele cyclus gedichten in deze sfeer aan te treffen bij Gerrit Kouwenaar, in zijn bundel Totaal Witte Kamer (2002). 

Slakken

Slakken, hoe halen ze het
in hun huis zo nat te zijn.

Zo kwal, zo vadsig, en
nooit eens happig naar hun tijd.
Eén akker dwarsen kost hen al
gemakkelijk een leven koest.
En dan zetten ze niet eens
iemand betaald. Ze zijn gewoon
te traag, en blijven slijm,
niet eens karkas om ooit eens
terug te keren tot stof en as.

Als een lijfspreuk zich mag bestialiseren,
dan is de mijne: nooit slak te zijn.

Dit gedicht verscheen eerder in KOSMOSE, 1 januari 2008.

KRAAI

Wat ik nog wilde vermelden voor het slapengaan: een nieuw tijdschrift ziet het licht. KRAAI is de naam, een literair tijdschrift waarin Maarten Ighels, Greet Jacobs, Tim Devriese en Eva Mouton gevleugelde woorden van henzelf en gastauteurs zullen gaan bundelen. Meer erover vind je bijvoorbeeld op Facebook. Het officiële startschot wordt op één september gelost (schools maar waar); voor wie op hete kolen zit (als mij): er is nu al een preview beschikbaar.

¶

Onder de asterisken
___als bloemen
gaan jagers
___als jongens in scholen schuil.

Ze heten Peter, Mohamed en Sam
en zitten in klaslokalen
___als kooien
te dromen van haagschool houden
op een zonnige dag
___als vandaag.

***
|Peter|Mohamed|Sam|

Dit gedicht van eigen hand haalde pagina 27 van de allereerste editie van KOSMOSE, een online open podium voor (audio)visuele en tekstuele creatievelingen. Met 1 januari als publicatiedatum, is redactrice Charlotte Peys zeker van een poëtisch 2008.
KOSMOSE is een waarlijk open podium —opbergen dus die drempelvrees en plankenkoorts! Op naar de muzentempel. En, laat komen die performance.

De Winterpoll

De winterpoll is derde in een reeks poëziepolls op deze site, en peilt naar je poëtische praktijken en principes. De winterpoll loopt van 5 januari tot 21 maart 2008.

De vraag? Het koudste werkwoord is

• glaceren
• vriesdrogen
• verijzen
• onderkoelen
• berijmen

We gaan op zoek naar de je allerkoudste aanvoelen; daarom kan je maar op één werkwoord stemmen. Uiteraard zijn andere, nog koudere woorden ook welkom als weerwoord op dit bericht. Let it rain, euh ik bedoel, let it hail!

De Herfstpoll — Resultaten

Je adem zien: er schuilt poëzie in. Twaalf van zestien stemmende bezoekers waren deze mening toegedaan —een absolute meerderheid dus. Reden om adem toe te voegen aan mijn doos van woorden met universeel poëtisch potentieel, gezellig samen met de habitués zin en huid. Aanleiding om nog eens het belang van filmische kracht te onderstrepen. Je adem zien, en veren op een bladertapijt, dat zijn niet zomaar beelden, nee, het zijn bewegende beelden.

Poëzie is een daad
die zich met woord en zin
over je huid ontrolt en
je op eigen houtje
kust,
zodat je adem stokt.

Met dank aan jullie, stemmende bezoekers, en, voor het beginvers van de onbeholpen woorden van zoëven, Remco Campert. Tenslotte, Eddy Van Vliet.

Larkin: grootste schrijver.

De grootste Britse naoorlogse schrijver is een dichter! Dergelijk moois is te begrijpen uit de top 50 die de Britse krant The Times lanceert. En dan gaat het niet om één of andere verre chauvinist; integendeel, het is Philip Larkin (1922-1985). De man die met zijn High Windows al maanden in de Top of Poetry Pops van dit blog prijkt, geheel terecht.

Over de top 50, meer bij DE PAPIEREN MAN. Origineel specimen van Larkins werk: High Windows.