[…] ‘tegen de stroom ingaan’. En hoe dat beeld ingaat tegen onze eigen mythe dat op de goede weg zijn zich toont in een flow waarin de dingen vanzelf gaan. Alsof iets wat inspanning kost niet echt ‘ons ding’ is. Tegelijkertijd moeten we ons hoeden voor dingen die maar energie en tijd blijven opslorpen zonder dat ze enig positief resultaat opleveren […]. Om het midden van de rivier te bereiken, tussen gemakzucht en overspannen ascese, heeft onze energieke inspanning een gezonde dosis geduldige verdraagzaamheid nodig.
Geduldige verdraagzaamheid is hier het vermogen om uit onze flow te komen. Om de bewustzijnsvernauwing van gewoontes en patronen te breken en breder, ruimer, ontvankelijker, poreuzer, panoramischer te zijn. Die ruimte is bedreigd gebied in onze tijd. Door transport- en informatietechnolologie is ons bereik groter dan ooit tevoren. De hele wereld is maar een muisklik of een vliegticket van ons verwijderd. Maar tegelijkertijd lijden we aan een immer krimpend ‘hier’. Onze tijd zit propvol met werken en consumeren. Achter onze kleine schermpjes moeten onze lichamen het stellen met almaar minder en vooral kleinere bewegingen. Onze buitenomgeving slibt dicht […] In dat immer kleiner wordende hier proberen we ons een leven bij elkaar te spartelen. De ontwikkeling van geduldige verdraagzaamheid is hierbij levensbelangrijk. Om ons hier, de grond waarop we staan, te verruimen. Om levenstijd open te laten, met het risico niet te weten wat te doen, ons te vervelen. Om beschikbare open grond te laten bestaan waarop onverwachte dingen kunnen groeien. Tijd vrijmaken is vandaag niet minder dan een vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid, de praktijk van een vrijheidsstrijder.
Uit: Tom Hannes, U bevindt zich hier
