Slakken, hoe halen ze het
in hun huis zo nat te zijn.
Zo kwal, zo vadsig, en
nooit eens happig naar hun tijd.
Eén akker dwarsen kost hen al
gemakkelijk een leven koest.
En dan zetten ze niet eens
iemand betaald. Ze zijn gewoon
te traag, en blijven slijm,
niet eens karkas om ooit eens
terug te keren tot stof en as.
Als een lijfspreuk zich mag bestialiseren,
dan is de mijne: nooit slak te zijn.
Dit gedicht verscheen eerder in KOSMOSE, 1 januari 2008.
2 opmerkingen:
Waarheen Gentblogt toch leiden kan... Altijd geinig, jongerds die veelzijdig getalenteerd zijn... En! Dwarsen... I love it.
Bedankt voor de appreciatie s- ! En misschien tot één dezer, wie weet hoe klein de wereld is in deze Gentse straten...
Een reactie posten