Honger (najaar)

Laat ons getweeën water worden.
De elementen hebben afgedaan.
Ach, ik krijg nergens voet aan wal
en kan mezelf toch niet meer luchten.
Ik zet je ook niet meer
in vuur en vlam.
Het kil besef ontlokt een traan.

Laat ons dus water worden.
Ik geef het op nog hard te zijn.
Ik wil in onze sappen vloeien
en versmelten, en dan niets meer,
vloeiend niets.
Ik wil met jou de bedding strelen,
het onderste uit de kan.
Ik wil de ader aarde laten
en bezinken, ondergaan met jou
alsof er nooit een monding komt.