Via het blog van Marco Ramilli, op gewone dagen een technisch kanaal voor netwerkbeveiliging, bereikt mij een interessante gedachte. Een perspectief, een filosofie, of gewoon een waarheid als een koe... het is maar hoe je het bekijkt. Afkomstig uit een bijdrage van Marcelo Gleiser, volgend citaat:
[...] Apart from gene transmission — not very satisfying from an emotional perspective and diluted with every generation — we could say that you existed so long as someone remembered you.
That's not true any more. Something of you now exists so long as electrons course through the wires of any person's computer in the world. It's quite a thought to recognize that we have a new kind of immortality to share. It should raise our collective awareness of how we'd want to be remembered. The words and pictures will remain, long after we are gone, for anyone who cares to look for them. [...]
Vertaald:
[...] Behalve via genetische voortplanting — emotioneel niet erg bevredigend, en bij elke generatie verder verdund — kunnen we stellen dat je voortbestaat zolang iemand zich jou herinnert. Dat is niet langer waar. Iets van jou bestaat nu zolang als er elektronen lopen doorheen de draden van eender wiens computer ter wereld. Wat een gedachte, te erkennen dat we nu een nieuwe vorm van onsterfelijkheid te delen hebben. Het behoort onze collectieve bewustwording te verhogen van hoe we willen herinnerd worden. De woorden en de foto's zullen blijven, lang nadat wij weg zijn, voor ieder die de moeite neemt om hen op te zoeken. [...]
Om met Bram Vermeulen te spreken: "Dood ben ik pas als jij me bent vergeten."
Al moeten we niet te veel pretenties hebben over het aantal mensen dat de moeite zal nemen om ons ooit op te zoeken. En toch. Zou ik het blog van mijn overgrootvader af en toe eens bezoeken, moest het bestaan? Ik denk het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten