De kracht van permutatie

Naamfeestdag vandaag, zo meldt de Druivelaar, drukkerij Strobbe. Heiligen, het zijn goden. En dus zijn de goden me vandaag gunstig gezind, waarvoor dank. (Oh, onomastico!)

Op hetzelfde blaadje, grapje en weerspreuk. Het eerste, op permutatie gebaseerd, valt wel mee. (Oh, inverted world!) Het tweede, Oud-Nederlands, komt me voor als gesteld in een vreemde taal. (Aargh, panta rei, grammaticakruip!)

Naamfeestdag, permutatie en grammaticakruip op een hoop—hoe kunnen ze gerijmd?

Wat dacht je van deze: als we nu eens alle naamfeestdagen op de kalender ieder jaar brutaalweg permuteren? Als nieuwe traditie, op een dag als Nieuwjaar, omstreeks 20:00, in een soort groot Bingospel, live te volgen op tv. Een houten jeton per naamfeestheilige, verzameld in een grote zwarte zak. De onschuldige hand van een televisieheld trekt ze één voor één, en legt ze in de volgorde van trekking op de kalender, dag voor dag. Ware dat geen truc om de dode traditie van naamfeesten—wie viert nu zoiets—nieuw leven in te blazen?

"He, dit jaar valt mijn naamfeest op mijn verjaardag." Of, "Oh, wat een geluk, dit jaar valt mijn naamfeestdag op een verlofdag." Of, "WTF, mijn naamfeest valt op de dag dat John Lennon vermoord werd."

Het attribuut van wisselvalligheid zou aan naamfeestdagen terug cachet verlenen. Naamfeestdagen zouden opnieuw behoren tot het selecte clubje van tekenen waarin wij, heimelijk bijgelovige stervelingen, toekomstvoorspellingen menen te herkennen.

Naamfeestdagen als boodschap op zich! Naamfeestdagen als welkom gespreksonderwerp, nooit kwetsend en nooit veraf, een beetje zoals het weer. Zodat we bij de bakker of slager ongegeneerd en zonder aanleiding een boompje kunnen opzetten over de naamfeestdag van deze of gene, wie weet.

Dankzij hun permutatieve hergeboorte zouden naamfeestdagen overigens niet lijden aan de onbehaaglijke dwang die uitgaat van verjaardagen, die volgend jaar op de dag die niet te vergeten valt eens niet vergeten willen worden. Naamfeestdagen, geen staat op te maken, nee meneer, nee mevrouw.

Maar genoeg gerijmd—het is maar een kalenderblaadje hé.